Срцето сакаше да пропадне, стресот ме уништи, а народната медицина ме спаси, вака дедо Милован ја опиша својата посветеност на народната медицина.
Кога пред речиси триесет години Милован Милошевиќ од селото Дуб кај Бајина Башта отиде во предвремена пензија, не сакаше да седи дома со скрстени раце. А ако целиот работен век го поминал на раководни позиции, решил да се врати во родното село и да започне нов бизнис, бидејќи, како што вели, повеќе не сакал да го јаде црниот дроб за појадок.
Речиси две децении тој ги советува луѓето во неговиот едукативен центар како правилно да се хранат, да го чистат телото и да бидат здрави. Иако во деветтата деценија Милован прави планови за иднината со Чедомир Јовановиќ кого, како што тврди, го оттргнал од сигурна смрт.
„Решив да дојдам во селото да се сместам и да го поминам остатокот од мојот живот во мир. Тоа беа стресни функции каде што не бев најдобро здравствено, моето срце сакаше да пропадне. Постојано бев под висок притисок поради работата што ја работев“, вели Милошевиќ.
Решен да живее поздраво и помирно, Милован се посветил на проучување на здравите начини на живот. Го продолжил образованието, докторирал по природна медицина и го основал Домот на здравството. Милошевиќ смета дека не постојат неизлечиви болести, туку дека патот до закрепнување започнува од нас самите.
„Имаме глава што е компјутер, мозокот е хардвер, умот е оперативен систем и умот е систем на апликација. Мозокот и умот ни ги дал Бог, а интелигенцијата ја стекнуваме со учење, однесување и гледање. Ние мора да дејствуваме на умот со нашиот ум, а тој делува на телото“, додаде Милован.
За Милован нема дилема, се произлегува од лошата исхрана, а ако на тоа се додаде и стресот, болеста е сигурна.
„Исхраната е основата, а стресот е активирањето. Меѓутоа, зошто стресот? Што вреди вашето здравје и живот? Стресот е одговор на надворешен стрес. Тоа можеме да го елиминираме“, изјави Милошевиќ.
Неговите методи и пристап кон лекувањето се единствени. Како што вели, најважно е да се исчисти телото со специјално подготвени билни тинктури, а Чедомир Јовановиќ неодамна се уверил во придобивките од неговото лекување.
„Кога дојде овде отежнато дишење, не можеше да дише. Неговиот капацитет на белите дробови бил 0,30 литри. Никој. По седум дена веќе беше подобар“, вели Милошевиќ, кој инсистира да има искрен разговор со сите што ќе дојдат кај него за помош, бидејќи секој за себе е индивидуалност. Ова е проследено со пропишани терапии.
Луѓето ги избираат неговите методи со задоволство и со многу верба во успехот.
