Имате ли крема за раце?“, праша човекот кој влегуваше во аптеката. Рацете му беа речиси уништени од цементот. Беше лесно да се заклучи дека мажот работи напорна физичка работа секој ден.
Аптекарот се насмеа и рече: „Да, секако, го имаме домашниот, поскап е, а го имаме и овој послаб, од странски производител“.
„Дај ми го тоа домашно!“ – одговорил човекот.
Меѓутоа, работникот во аптеката мислел дека овој не го разбира добро, па повторил: „Тој е поскап, тој е поквалитетен, можеби треба да го земете овој!?“ – покажувајќи на светло сината крем.
Човекот ги крена рацете и му рече на фармацевтот: „Со години работам во градежништвото“. Цементот доста ми ја оштети кожата на рацете, а дома имам ќеркичка. Со вакви раце не можам да ја галам по нејзиното нежно лице. Подобро да го земам овој поскап, сепак да ми ги омекне рацете. Цената не е проблем. Знаете, јас многу ја сакам мојата мала ќерка и би дала се за неа“.
Лицето на фармацевтот се скаменило. Се обидел да се сети кога последен пат ги галел своите деца и им обрнал внимание. Човекот го натера да се гледа себеси како сиромав и мизерен човек.
Вистинската сиромаштија е сиромаштија на срцето и душата, не се работи за материјално богатство.
