Мерима е муслиманка која слави Божиќ, кога се омажила за Душан, татко и не сакал да слушне за неа, а сега му е омилен зет
Мерима и Душан се 30 години во среќен брак . Тоа што се од различна националност и вероисповед не ги спречи да се венчаат во Белград за време на војната во Босна, пишува Нај жена.
Во 1992 година, само една работа одлучуваше за животот или смртта на луѓето во Босна, дали се крстени или поклонени, дали се Срби или муслимани.
Мерима Бузимкиќ од Босански Грахов во 1992 година со воен авион дошла во Белград од бојното поле во Книн, со намера да ја бара својата тетка која живеела во Батајница.
– На 22 октомври 1992 година во Белград го запознав мојот сегашен сопруг Душан. По еден месец гледање, Душан ме покани на неговата забава. Дојдов да и помогнам на мајка му и тогаш ме запроси, изјави Мерима за The Best Woman.
Мерима се согласи да остане со Душан и да се омажи за него. Во тој момент таа не знаела дали нејзините родители се воопшто живи и што се случува со нив, бидејќи војната во Босна била на врвот.
-Живеевме неженети една година, работевме и собиравме пари за свадбата. Набргу по свадбата добивме две деца.
Не сите, вели тој, веднаш се согласиле муслиманка и православен маж да се венчаат за време на војната, но тие двајца си останале лојални еден на друг и истрајале во намерата да се венчаат. Минатиот октомври Мери и Дуле прославија триесет години брак.
– Кога дознав дека моите родители се живи, по неколку години им испратив писмо. Тогаш им кажав дека се омажив во Белград за Душан Павловиќ и дека имам две деца. Дури и да беа лути, немаше да можат да влијаат на мене бидејќи јас веќе го формирав мојот живот и основав семејство.
На почетокот, таткото на Мерима, Осман, бил малку огорчен затоа што Мерима се омажила за Србин. Меѓутоа, набрзо се предомислиле кога го запознале Душан.
-Кога дознаа дека сум жив, се радуваа, бидејќи се плашеа дека и тие ме изгубиле. Тато беше малку лут на почетокот, но како што велат луѓето, не си го јадеш своето месо. Бидејќи брат ми загина во таа војна во Босна, останавме со две сестри и јас. Моите родители толку многу го сакаа Душан што секогаш велеа дека тој е нивниот најдобар зет.
– Едната сестра се омажи за Американец и живее во Њујорк, друга сестра се омажи за муслиман во Босна, а јас се омажив за Душан, Србин. Така, татко ми има три религии во неговата куќа.
Кога Мерима во 1992 година дошла во Белград, сите знаеле од каде доаѓа и која е нејзината вера, но вели дека никогаш не наидувала на грди коментари.
– Никогаш не сум доживеал некој да ме навредува, да ме гледа настрана. Сретнав и огорчени луѓе кои изгубија членови на семејството во таа војна, но јас лично никогаш не почувствував непријатност.
Мерима и Душан го слават Божиќ со семејството. Иако слави Бајрам, Мери вели дека ги почитува сите христијански, верски празници, но дека религијата и нацијата не и се животните одредници.
– Битно ми е каква личност си. Не е важно дали ќе се крстиш или ќе се поклониш, објаснува Мерима и додава дека во таков дух ги воспитувала и ќерките.
Дали е важно дали се „пее или пее“, каква ориентација, национална или верска припадност сме, дали сме луѓе и дали имаме доволно љубов кон сите? И има ли нешто поубаво од тоа да се види дека своето се чува, дека другите се почитуваат, а меѓу луѓето владее хармонија?
