Јелена Бухач Радојичиќ, чие детство беше тема на филмот „Дара од Јасеновац“ во кампот, доживеа многу пострашни работи од оние прикажани на екранот.
Јелена Бухач Радојичиќ е всушност вистинската Дара од Јасеновац, во чија меморија е направено сценариото за филмот. Иако филмот излезе пред три години, пред неколку месеци настана скандал кога Дара беше претставена како Хрватка на „Амазон“. Нејзиното признание за сите ужаси во кампот буди неверување кај луѓето, а потоа и голема тага. Многумина не можат да поверуваат како успеала да преживее се и да го задржи разумот.
Логорот Стара Градишка е логор основан од усташите во 1941 година. Тоа беше 5-ти подкамп на Јасеновац, специјално изграден за жени и деца. Јелена се најде во тоа со браќата Живка и Илија и мајката Ана.
– Во Загреб прво ја скратив косата до гола кожа. Кога дојдов во Слоковец, ми ја соблекоа гардеробата што ја имав и ми зашиија фустан кој цело време го носев, без облека – ја започна својата приказна Јелена за „ Информер ТВ “ за болните денови од нејзиното детство и опиша како е тоа. кога отидоа во кампот.
Дара од Јасеновац
фото: YouTube Printscreen / FILM.TV
– Татко ми се криеше во оџакот, јас бев во таа соба каде имаше вода на патосот, знаев дека усташите и германците убиваат, гледав ако ме убијат, ако паднам, ќе паднам на суво. . Бидејќи не го најдоа татко ми, слегоа по скалите и не ставија пред автомат да пука во нас. Татко ми излезе од оџакот, го врзаа со жица. Веќе не се сеќавам како изгледаше татко ми, само знам дека имаше црни панталони на пруги и капа или капа. –
Јелена, заедно со нејзините браќа и мајка, следниот ден била однесена во кампот Стара Градишка.
– Следниот ден не однесоа пешки 24 км до Стара Градишка , чекавме еден ден пред Градишка да ни направат место за да влеземе, бидејќи најверојатно требаше да ги убијат тие што беа внатре. При влегувањето во тој камп, од левата страна имаше зелена маса, на која се ставаше злато, пари, се што беше вредно – рече таа.
Грешка во изворот на видеото.
Како еден од неговите први спомени, тој наведува дека усташите пред нивни очи убиле една Еврејка.
– Мајка ми го држеше Илија, јас и Живко се стуткавме до неа. Во еден момент усташот викнал на една жена, а сега знам дека била Еврејка. ѝ ја отплеткал косата и нашол обетки , но друга Еврејка што била со неа ги подарила. И ги зел гаќите, ја турнал на ѕид и ја застрелал со пиштол.
-Влеговме во кампот, од десната страна имавме сместување, на гол терен. Немавме на што да лежиме, со што да се покриеме. На средината на тој двор имаше казан од кој напладне ни делеа храна. Кога ќе врнеше, ќе одеа во подрум, водата беше до колена, за демек да не се навлажни.
Таа низ солзи опишала и како им било на мајките да се разделат со своите деца.
-Јас и реков на мајка ми „гладна сум“, таа ми одговори: „Дете, нема што да се јаде овде, ова е камп“. Пиевме вода од бунари во кои течеше измет. Се разделивме од мајка ни, сите деца, плачејќи. На нас децата ни беше полесно отколку на мајките. Мајка која е одвоена од своите деца, дали некогаш ќе ги види или никогаш.
И сега се сеќава на моментот кога ѝ го одзеле брат Илија, кого го бара и денес, но ја опишала и првата средба со нејзиниот брат Живка години подоцна.
– Се гушкавме двајцата, плачевме и не ни дозволија да се разделиме. Дури и тие Хрватите плачеа – рекла Јелена.
Таа во текот на сите овие децении не можеше да дознае ништо за нејзиниот брат Илија и тропна на многу врати.
– Сликите од кампот не бледнеат со годините Од Стара Градишка јас и моите браќа Живко и Илија бевме префрлени во Загреб, во различни хрватски семејства, а најмладата Ика имаше неполна година. Мајката Ана беше пренесена од Јасеновац во камп во Германија. По војната се вратила во Загреб и си ги нашла двете од трите деца, но најмладиот Илија сè уште не сме го нашле и ништо не знаеме за него – истакнала Јелена пред три години.
