Сите чуда што се случуваат на Острог монасите внимателно ги запишуваат како сведоштво за многуте благодети на Свети Василиј . Над стотина од нив се снимени само во последно време, а некои се дури и објавени. Еве дел од чудата кои ги објави opanak.rs :
– Тешко се разболел занаетчија од околината на Никшиќ. При прегледот лекарите констатирале дека парализата е во целосна фаза. Немаше лек за тоа. Човекот беше целиот завиткан. Неговите роднини го советувале да оди во Острог Св. Василија, но тој веднаш одбил, бидејќи бил атеист, неверник. По некое време, свети Василиј му се јави на сон и го повика да дојде во Острог и тој да го излечи. Откако долго размислувал, овој човек конечно решил, и се согласил да го однесат во манастирот. Пристигнувајќи во манастирот, тој се исповеда и ја помина ноќта под ковчегот на Светиот, каде што му беа прочитани молитви. По кратко време тој целосно се опорави, а од благодарност кон свети Василиј го нарече својот најстар син Василиј.
– Во септември 1956 година дојде да се поклони на св. Василије Драго Џабаркапа од селото Вруље, кај Пљевље, и раскажал: „Пред две години бев многу болен од стомачна болка. Зборував со лекарите во Пљевље, Пријепоље и Сараево. Лекарите се сомневаа во мојата болест. На крајот откриле дека има чир на желудникот во средината. Впрочем, лекарите ми предложија да дојдам во болница и да останам таму 20 дена, а потоа со писмена согласност од моја и од моите родители ќе ме оперираат. И покрај силните болки кои секој час стануваа се понеподносливи, не се согласив на операцијата. Отидов дома. Штом стигнав дома, легнав од каде не можев да се движам. Истата година, во месец март, додека бев во болен кревет, сонував необичен сон.
Имено, сонувам дека патувам по пат, за мене сосема непознат. Поради непознатоста на патот ме зафати голем страв, кој се удвои кога од тој пат свртев кон една мала пештера исполнета со темнина. Одеднаш во него се појави човек (за мене непознат) и ме праша: Зошто плачеш? Му реков дека се плашам, бидејќи немам никој со мене. Потоа ми рече да одам со него. Ќе одам и јас. Патувајќи со него, дојдов до една мала врата, која беше затворена. Непознатиот маж ги отвори и двајцата влеговме внатре. Собата беше убава и многу светла, иако никаде не видов светилка. Потоа ми рече: „Тука ќе преноќиш“. Ова е домот на свети Василиј“. По овие зборови, се разбудив од сонот, длабоко потресен од она што го сонував.
Веднаш им кажав за сонот на моите родители, кои се согласија веднаш да одам во Острог. Така јас и мајка ми, иако тешко болни и исцрпени, првпат се упатуваме кон Острог. Во Острог преноќив со светецот две ноќи, читајќи дневни молитви. Веднаш се чувствувам подобро и по два дена сум речиси целосно здрав, си одам дома весело и здраво. А радоста на моите родители беше безгранична. Од благодарност до светиот отец Василиј за исцелението, и оваа година дојдов со вујко ми Даша Цмиљаниќ и мајка ми Миља. Секогаш се молам на Бога и Свети Василиј да продолжат да ме штитат мене, мене и се што поседувам од секој напад“.
– Во месец август 1957 година, во Горниот манастир донеле тешко болна невеста, која долго време била болна, Лена Јунчај, од селото Друме (Тузи). Ја донеле нејзиниот сопруг Лека и деверот Ну. Таа била толку болна што нејзиниот сопруг и девер со многу мака и труд ја однеле од железничката станица Острог до манастирот. По пристигнувањето во Горниот манастир, тие веднаш влегле во црквата и го започнале животот на Свети Василиј. Побараа на болните да им се прочита молитва за исцелување, што веднаш беше усвоено. Откако беше прочитана молитвата, тие побараа нивниот пациент да остане уште малку и да се одмори кај светиот кивот. И им беше дозволено тоа. Пациентот заспал на светиот живот и спиел речиси два часа. Потоа ја разбудиле и отишле во нивниот дом. Пациентот очигледно се чувствувал подобро. По пристигнувањето дома, пациентот наеднаш почнал да го чувствува враќањето на здравјето и набрзо целосно закрепнал. По неколку дена пристигнало писмо од нејзиниот девер, кој бил пописмен од сопругот на пациентката, во кое Нуа известува дека неговата снаа целосно закрепнала.
-Вера Ј, млада девојка од околината на Бар, по професија службеничка, во 1950 година ненадејно се разболела од тешко нервно растројство и како таква не можела да работи ниту една работа. Загрижените родители ја носеле насекаде кај лекарите и барале помош од најдобрите специјалисти невролози на клиниките во Белград и Загреб, но, за жал, безуспешно. Нејзината здравствена состојба од ден на ден брзо се влошувала. Кога веќе била изгубена сета надеж дека девојчето некогаш ќе закрепне, мајката решила да ја донесе во Острог, криејќи се од соседите, и таму да побара лек.
На своето патување тргнала на почетокот на зимата истата година. Со голема мака тргнале од Долниот кон Горниот манастир. Девојката ја зафати неказнивоста и избезумено се грчеше, со намера да се врати назад. Со големи напори ја донеле во Горниот манастир, каде што чуварот на животот и прочитал молитва наменета за исцелување на таквите пациенти. Таа ноќ преноќиле во Горниот манастир. Следниот ден девојчето се разбудило сосема здраво, на големо изненадување и радост на нејзината мајка и сите присутни. Таа се вратила во својот дом весела и со леснотија, а за неколку дена продолжила со поранешната службена работа.
-Радомир Пантовиќ од село Градац на 13 јули 1961 година во Горниот манастир вака го раскажува својот случај. „Во 1929 година бев тешко болен. Поради таа болест ја изгубив и моќта на говорот. Залудни беа сите напори да се излечи и да се врати мојот говор. Тогаш татко ми реши да ме однесе во Острог. Со голем труд на татко ми и со мои маки, стигнавме во Горниот манастир, каде што се приближивме до Светителот. Таму еден монах ми прочита молитва. По молитвата, останав да спијам малку во црквата. Легнав и заспав. Кога се разбудив, бев сосема здрав. Не чувствував болка и, на моја голема радост, можев да зборувам. Монахот и татко ми и другите што беа присутни не беа малку изненадени. После тоа сите му се заблагодаривме на Бога и на Свети Василиј, кои ми дадоа исцеление. Со татко ми се вратив дома здрав и здрав. Следната година дојдов да му се заблагодарам на Светителот, што го правам и сега, по десет години, и ќе го правам додека сум жив и во можност. Ќе дојдам во Острог, да се поклонам и да му се заблагодарам на големиот чудотворец Свети Василиј“.
Многу поклоници кои не се во можност да ги донесат своите болни во животот на Светиот, ја носат својата облека и ја оставаат под житието на Светиот, да останат таму барем една ноќ. Освен облека носат и храна, најчесто шеќер, а на ист начин постапуваат. По тој повод, чуварот на животот чита молитва над предметните предмети. При враќањето со себе ги земаат осветените работи и ги носат кај болните, верувајќи дека свети Василиј и на овој начин ќе им помогне. И навистина помага, како што ќе се види од следниот случај.
– На 15 август 1962 година во Горниот манастир Божидар Шијаковиќ и неговата сопруга Славка го кажаа следново: „Нашиот син Видомир беше тешко болен од некоја болест на главата, од која ужасно страдаше цели две години. За тоа време баравме лекови од многу лекари и посетивме многу болници. Лекарите му давале разни лекови и инјекции, но се било бескорисно. Главоболката не помина. Претходната година, мајка ми на жена ми, Илинка Новаковиќ, отиде во Острог да му се поклони и да се помоли на Свети Василиј. По тој повод и дадовме килограм шеќер во коцки да го стави под житието на свети Василиј и на него да прочита молитва за здравје на Видомирово, што и го направи. Кога се врати дома, ни го донесе споменатиот шеќер. Тој шеќер му го дававме на Видомир неколку дена, верувајќи дека, како нешто осветено во Острог, ќе му помогне. Не знаеме како и на кој начин, но знаеме: кога го изеде тој шеќер, беше целосно излечен и од тоа време до денес, никогаш повеќе не го боли главата. Дојдовме да му заблагодариме на Бога и на Свети Василиј што го излечија нашиот син“.
– Во месец јули 1964 година, викарниот епископ Варнава се приближи до моштите на Свети Василиј. Откако му се поклони на Светителот ни го раскажа случајот на неговото исцелување со вода од Острог. Кога го раскажа овој вистински настан, го молевме писмено да ни го претстави својот случај на исцелување. Тоа го направи. Еве го писмото.
„Бев четврто одделение во средно училиште. Беше зимата 1929 година. Во Сараево имаше епидемија на шарлах. А тоа беше и неколку дена пред Св. Оче Николај, наша слава Христова. Куќата беше зафатена со подготовките за Слава. Мајка месеше посни колачи и подготвуваше бакалар. Нашата куќа ги почитуваше светите правила и закони и татко ми беше подготвен да не слави, туку да оплакува на Св. Николај. И тогаш громот удри од ведро небо. Тој ден едвај се вратив од училиште. Веднаш си легнав. Но, веќе следното утро, брза помош ме однесе во болница. шарлах. Куќата наеднаш го смени целиот изглед, дојдоа луѓе од градскиот физичар и на вратата ставија белешка со натпис: „Заразна болест“. На плакатот беше насликана глава на мртовец, знак на смртна опасност за посетителите таа година тажно дојде во нашата куќа. Куќата беше заклучена. Единствената грижа на семејството беше моето здравје, мојот живот. Бев најтешко болен пациент на целото инфективно одделение. Веќе мораа да ме врзат. Во топлината и бесот сакав да скокнам од прозорецот.
Кога на лекарите им се чинеше дека се е готово и изгубено, ѝ дозволија на мајка ми да дојде и да биде со мене во последните часови од мојот земен живот. Кога дојде мајка ми, не ја препознав. Веќе имав примено инјекција на камфор. Последна помош. А потоа, кога заминаа медицинските сестри и болничарите, кога мајка ми остана сама со мене, извади мало шише од чантата. Во него се наоѓала осветената вода на острошката. Длабоко, жестоко и трогателно, како што може само мајка, мила мајка ми се помоли на Бога и на Пресвета Богородица и на светата Чудотворец Острошка. Не можев сам да станам. Мајка ме испи три пати со света вода, подарок на свети Василиј Острошки. Ги отворив очите. Го препознав мојот драг родител и молител, мојот плачлив молитвеник. Таа ми помогна да станам и да се прекрстам; заедно со неа го прочитав Оче наш и заспав во сладок, возбудлив сон, кој ми донесе здравје и живот до денес. Така светиот Чудотворец Василије Остроски го направи она што не можеше да го направи сета медицина“.
