Помина низ Голгота, осуден на смрт со бесење
Во март 2003 година, САД и Велика Британија започнаа инвазија на Ирак, под изговор дека Садам Хусеин складирал оружје за масовно уништување. Отпорот на ирачката војска бил скршен за три недели, но Хусеин исчезнал во вид на опашка од ластовичка.
Вашингтон понуди рекордни дваесет и пет милиони долари за апсење на ирачкиот диктатор, а во т.н. Речиси шестотини војници учествуваа во „Црвената зора“, можеби најголемата „лов“ во историјата.
Конечно, по осум месеци потрага, непријателот на непријателите падна во нивни раце. Хусеин беше уапсен на 13 декември 2003 година, на фарма во градот ад-Давру, недалеку од неговиот роден Тикрит. Пронајден е во дупка специјално дизајнирана да крие едно лице, со вграден систем за вентилација и капак од стиропор на врвот. Во „дупката за стаорци“, како што подоцна беше наречено засолништето, Американците сакале да фрлат граната, но Хусеин решил да се предаде. Поранешниот господар на животот и смртта личеше на скитник, брадест, полн со болви и скршен поглед.
На Садам Хусеин му се судеше пред ирачки суд, чиј легитимитет не го признаваше. На 5 ноември 2006 година беше осуден на смрт за злосторства против човештвото. Во текот на двата месеци што го чекаше извршувањето на пресудата, неговата ќелија во Багдад ја чуваа американски војници. Неочекувано почнале да имаат речиси пријателски чувства кон човекот што првпат го мразеле во тоа време.
Вик, како што го нарекувале (акроним за „Многу важен криминалец“), во последните денови пишувал поезија и ја чувал малата градина што ја засадил надвор од својата ќелија. Навечер слушаше радио и пушеше пура. Понекогаш неговите чувари му се придружуваа во овие активности, заедно со мала електрична греалка.
На 30 ноември 2006 година, во 06:00 часот по локално време, „Багдадскиот џелат“ беше погубен со бесење. Неговите стражари, по сопствено признание, почувствувале искрена тага во тој момент. „Се чувствував како да го изневерувам“, рече еден од нив, војникот од Охајо, Адам Роџерсон. Речиси се чувствував како убиец, како некој што му го одзел животот на човек со кој се зближил“.
Роџерсон ги откри и разделните зборови на Хусеин кога го водеа на бесење: „Се сврте и се збогуваше со нас. Рече дека сме негови пријатели. Некои од нас плачеа, а тој беше тажен поради тоа. Лудо сум учествувал во многу тепачки, но ништо не може да подготви човек за таква ситуација“. Роџерсон признава дека останува трауматизиран од искуството до ден-денес.
„Живеам со тие демони секој ден. Нему му се судеше за неговите злосторства и ја доби казната што ја доби. Не велам дека не ја заслужил. Тоа го велам како 22-годишен војник, можеби Не бев подготвен за тоа“.
Приказните за чуварите, главно млади мажи кои ги нарекувале „Супер дванаесет“, се раскажани во книгата „Затвореникот во неговата палата“ од Вилијам Барденверпер.
Ќе биде забележано дека ова беа последните зборови на Садам Хусеин:
Пред да се повлече рачката на бесилка, Садам почнал да рецитира стихови од Куранот, кои не успеал да ги доврши.
