Кога во 2012 година тропна на вратата на Звечанска за да им достави пакети на деца без родителска грижа, Силвана Веселиновиќ не ни помислуваше дека тој ден ќе и биде поисполнет животот. Детските насмевки го исполнија срцето на Силвана, но нејзиното посебно внимание го привлече осамената девојка која седеше во аголот од собата.
Тој ден Силвана била сигурна дека сака да го однесе во својот дом малото девојче по име Уна. Колку е големо срцето на оваа жена говори и тоа што избрала дете со Даунов синдром, поради што родителите најверојатно ја оставиле.
„Видов мало девојче како седи во собата, но свртено кон ѕидот, ги прашав што се случило со тоа девојче, ми рекоа дека е од Неготин, напуштена и дека никој никогаш не ја посетил, и дека има Даун синдром“, се присетува Силвана и додава:
„Кога ми пријде, се прегрнавме и веднаш помислив како би сакал да го одведам ова дете дома, да му помогнам. Ова се некои чудни емоции. Ги прашав што ми треба за да ја посвојам, а потоа ми рекоа рече: „Што сакаш со такво дете таа е многу расеана, не знае да оди, не знае да јаде“.
Во почетокот, Силвана беше згрижувачка мајка на Уна, но подоцна таа и нејзиниот сопруг, давајќи и презиме, законски станаа нејзини родители.
“Бев многу загрижен во тој период од мојот живот. Дознав дека син ми решил да се пресели во Париз. Мислев дека сака да студира и да работи таму, но тој одлучи да биде професионален војник на Легијата на странците”, се сеќава. Силвана и додава:
“Во одреден момент мислев дека ако му помогнам на детето, Господ ќе се грижи за мојот син. И така беше. Таа случајна средба меѓу мене и Уна се претвори во живот исполнет со радост и љубов. Ниту еднаш Уна не беше товар Уживам да бидам со неа“.
Еден од најемотивните моменти што Силвана ги доживеа со Уна беше кога девојчето за прв пат и се јави на мама.
„Плачев многу пати поради нејзините успеси и напредок. Првиот пат плачев кога и ги фарбав ноктите и тогаш таа за прв пат ме нарече „мама“. Тоа беше година и пол откако дојде во нашиот дом “, вели Силвана со солзи во очите.
