Треба конечно да разбереме – времето не нè лекува, само љубовта може да не излечи
Проблемите со тироидната жлезда се јавуваат, како по правило, како резултат на зголемената човечка желба да ја контролира својата околина и како резултат на неговиот обид „цврсто“ да управува со ситуациите што произлегуваат од односите со најблиските, особено – со саканата личност од спротивен пол, вели познатиот руски исцелител Лазарев.
Тироидната жлезда страда од премногу љубоморни и чувствителни луѓе, кои лесно се навредуваат, кои исто така немаат амбиции, луѓе чие ниво на гордост и љубомора е доста високо. Неприфаќањето на трауматската ситуација, која се јавува во односот со блиските, е предизвикано од приврзаноста кон врските, човечката приврзаност кон личните аспекти на човечката среќа.
Која болест ќе ја блокира менталната патологија – се определува од степенот на неприфаќање на трауматската ситуација, а исто така и од личноста на личноста. Насилното отфрлање на ситуацијата кај некои може да предизвика висок крвен притисок, кај други по експлозијата на омраза, видот почнува да слабее или доаѓа до мозочен удар, кај други ќе има проблем со тироидната жлезда. Но, суштината на сите проблеми е иста: неприфаќање на болка, неостварени желби во личните односи.
Плункови жлезди
Сите наши сетила и чувства се поврзани со жлездите. Што се случува кога ќе помислиме на човекот што го сакаме?
На секој мисловен процес му претходат и придружени со длабоки чувства. Кога сакаме да видиме некој близок, пред се се вклучени плунковните жлезди. Тоа е механизам кој постои милијарда години. И денес, по милијарда години, со секој контакт со надворешниот свет се активираат плунковните жлезди. Во исто време, колку е поважен контактот за нас – толку е поинтензивна саливацијата. Затоа љубоморните ги губат забите или видот, односно видот, слухот и забите – тие се резултат на еволуцијата на плунковните жлезди. Кога е во контакт со надворешниот свет, прво работат плунковните жлезди на човекот, потоа е вклучена тироидната жлезда, а потоа и панкреасот.
Емоционални заболувања на тироидната жлезда
Тироидната жлезда контролирајќи и управувајќи ја ситуацијата ни помага да ги оствариме нашите желби. Доколку наидеме на пречки во остварувањето на нашите желби, односно ако се понижат, до степен до кој се спротивставуваме, не ја прифаќаме ситуацијата, до тој степен тироидната жлезда реагира побурно зголемувајќи ја својата активност. Ваквата неконтролирана експлозија на енергија е опасна за организмот. Обидувајќи се да ја „пробиеме“ ситуацијата по секоја цена, се обидуваме да управуваме со неа не само на површината, туку и на внатрешно, длабоко ниво.
Но, секоја ситно-грануларна ситуација е дел од универзумот; на тоа ниво, колку и да се трудиме, нашите напори не даваат резултат. Дури и ако ја видиме залудноста на нашите обиди да промениме нешто на надворешен план, може да се случи на суптилно ниво да се бориме со ситуацијата, трошејќи голема количина на енергија.
Почетокот на проблемот
Во почетокот проблемот се јавува во жлездата како енергетски орган, а потоа проблемите избиваат и на физички план. Ако хиперактивноста на тироидната жлезда стане опасна, ќе дојде до ненадејна блокада на нејзината активност.
Често, човек се чувствува како да му престанал залак во грлото.
Колку повеќе се „држиме“ за човечката среќа, толку повеќе енергија губиме за да ја задржиме. Постојаниот напор води до дегенерација на органите, се појавуваат нодули: органските промени ја ограничуваат неконтролираната потрошувачка на енергија.
Жените и тироидната жлезда
Кај жените, проблемите со тироидната жлезда првенствено се поврзани со огромната приврзаност кон саканата личност, кога жената буквално се „лепи“ за мажот и апсолутно не е во состојба да го прифати понижувањето на својата страст. Јазли на тироидната жлезда, кои во последно време се почесто се појавуваат кај жените, сведочат дека наместо љубов, жените чувствуваат страст.
Откажувањето од љубовта кон сопругот кој не исполнил некои од очекувањата на жената изгледа како желба за раскинување со него, како измама, како да не сака деца со него, како абортус. Сето тоа е неприфаќање на искуството на среќната судбина и страста.
Ако жената не може доброволно да го прифати отфрлањето на страста, тогаш тоа искуство доаѓа во присилна форма, кога ќе се појават гинеколошки проблеми или ќе се појави дисфункција на тироидната жлезда.
Проблеми со децата
Еден од факторите што може да го исфрли човекот од колосек и да доведе до болест на тироидната жлезда е проблематичното дете. Доколку родителите не го научиле своето дете да се приспособува на животот, тогаш во периодот на сложени, долготрајни болни ситуации, ќе бидат принудени постојано да трошат енергија за да го спасат детето, а тоа може да доведе до хормонални пореметувања.
На ниво на поле често може да се види како деформираната структура во полето на проблематичното дете се поврзува со фини нишки за тироидната жлезда на родителот. Тоа значи дека сега се враќа неточната реакција на животните стресови, која се пренесувала на децата. Ако детето не може на фино ниво да помине низ ситуацијата што му била дадена, родителите се одговорни за неговите грешки.
Кога детето е мало, тоа тешко може да се забележи, но кога ќе влезе во периодот на созревање и кога неговата неправилна реакција на настаните кои доаѓаат ќе почне да ги уништува душите на неговите идни деца, тогаш родителите имаат сериозни здравствени проблеми, во овој случај – тироидната жлезда. Порано кога проблемите сè уште не го зафатиле детето, лековите помагале, но сега не даваат никаков ефект. Затоа што лековите што ги зема човек не можат да ги излечат неговите деца и внуци.
Решението
Ако тироидната жлезда не успее да се справи со оптоварувањето, тогаш, за да се избегне неговото оштетување, првото нешто што треба да направите е да спречите губење на енергија.
Понатаму, потребно е да ги поминеме сите болни, исцелителни ситуации кои ги добивме преку блиски луѓе. Треба да научиме како да ја прифатиме загубата на човечката среќа, треба да стекнеме рефлекс на зачувување на љубовта. Човек треба постојано да се моли за себе и за своите потомци.
Исто така, неопходно е да се научи како да се почувствува приматот на Божествената волја, навистина целосно да се ослободи од блиската личност, да се ослободиме од сите претензии кон него и од сите стравови за него. Би било добро, периодично, саканиот да ни „исчезне“ како сексуален партнер и да го набљудуваме како пријател, брат, дете. Задоволството мора да се замени со одвоеност, тогаш љубовта не се претвора во приврзаност и не носи психички и физички маки.
Во однос на блиските луѓе, треба да се разбере главната работа: внатре, длабоко во себе, треба да се прифати ближниот таков каков што е. Недозволиво е да се стремиме неговата судбина да стане целосно идентична со нашата. Судбината на секој човек е одредена одозгора и ние немаме право да управуваме со неа, тоа е исто како да се обидуваме да управуваме со Бога. Однесувањето на блиска личност е определено со божествена логика.
За да смениме друг, прво треба да се промениме себеси. Надворешно човек треба да ги штити своите права, не треба да се судри со соседите, во спротивно врската ќе изгуби енергија. Ако се трудиме постојано да одржуваме чувство на љубов во душата, тогаш барањата и строгите мерки можат да дадат резултат.
Обожувањето на највисоките чувства раѓа љубомора и нетрпеливост во односите со најблиските, не само во семејството, туку и на работа. Кога човек се обидува да избега од семејните проблеми на работа, тоа во суштина е замена на љубомората со гордост, а потоа и во таа сфера постепено се таложат проблеми. Тесната контрола и „пробивањето“ на работа, исто така доведува до преоптоварување на тироидната жлезда и создава дополнителни проблеми со неа.
Љубовта е најголемата среќа во вселената и затоа љубовта кон друга личност може незабележливо да ја прикрие љубовта кон Бога. Човекот верник, кој ги пази заповедите, кој се жртвува и знае да не биде врзан, го чувствува и гледа Божјото присуство во сè, а во својата потсвест саканиот човек го смета за орудие за познавање на Бога. Тој го сака своето вистинско „Јас“ во човекот, односно Божественото, затоа неговата љубов практично е лишена од приврзаност и затоа не го убива ниту оној што го сака, ниту себеси.
Не знаеме што се случува во нашата потсвест, во каква состојба се најдлабоките слоеви на нашата душа. Но, ако душата порасна до вредностите на овој свет, тогаш саканата личност мора да ни нанесе болка, за спас на нашата душа. Ова треба да се разбере и да се прифати навремено. Степенот на болка и потрес на мозокот низ кој треба да поминеме се одредува според големината на нашите внатрешни проблеми.
Често болна ситуација, навидум непремостлива, на крајот тоне во нашата потсвест и повеќе не ни предизвикува голема болка. Ние велиме: времето лекува сè. Всушност, само потсвеста не чувствува болка, но енергијата продолжува да тече, ја губиме. Кога таквата ситуација, потопена во потсвеста, ќе ги достигне слоевите на физичкото здравје, психата или судбината, ние почнуваме безболно да се распаѓаме или, за да се спасиме, сериозно се разболуваме без да разбереме што се случува.
Треба да се разбере: времето не лечи. Исцели ја љубовта.
Времето ја уништува ситуацијата и создава илузија на исцелување. Но, на фини планови нема рок на траење и она што сме го направиле понекогаш е невидливо присутно, веднаш до нас. Тоа не оди никаде. Се менува или исчезнува кога се менуваме ние, тврди Лазарев.
(стил)
