Имам возрасен син и ќерка. Јас и сопругот им помагавме во сè, почнувајќи од студии до купување куќа и грижа за нивните деца. Денес живеам сама, мојот сопруг почина пред неколку години.
Имам мала пензија, едвај ги покривам основните потреби. Понекогаш кога купувам лекови, буквално морам да се откажам од храна. Децата се свесни за мојата состојба, но ниту еднаш не ми понудија да ми помогнат.
Џепарот на внука ми е поголем од мојата пензија. Еднаш навестив дека тие можат да плаќаат половина од месечните сметки затоа што ќе останат со стан кога ќе умрам. Синот се преправаше дека не разбира што реков, а ќерката рече дека едвај ги плаќа своите трошоци.
Ниту еден од нив не оди на работа со превоз, тие имаат скапи автомобили. Тие летуваат секоја година на скапи места во скапи хотели. Ќерката на мојата ќерка секој месец купува нова облека, му дава премногу пари на детето. Можам слободно да кажам дека внука ми за џепарлак има повеќе од целата моја пензија.
Во куќата на син ми, сите пари ги контролира неговата сопруга. Дури и да сака да ми помогне, таа не дозволуваше. Кога една сосетка гордо ми кажа како нејзините деца плаќаат за годишен одмор, носат храна и ги плаќаат сметките, буквално се навредив. Јас го направив истото за моите деца како и таа. Порано позајмував пари од неа, но не се осмелувам повеќе, се плашам да не ме праша зошто децата не ми помагаат како неа.
Им помогнав на моите родители колку што можев. Никогаш не ги оставив со празни раце. Помогнав и физички и финансиски. Зарем не успеав правилно да ги воспитам своите деца? Немам заштеда, бидејќи јас и сопругот не чувавме ништо, им дававме сè на децата. И така ми вратија.
