На задушница се сеќаваме на нашите починати, одиме на гробишта, а во црквата има литургиј. Се носат жито, вино и свеќи, а тоа го симболизира кога е задушница во 2023 година.
Првата комеморација паѓа оваа година на 18 февруари. Станува збор за панихили кои се поврзани со почетокот на Велигденскиот пост , па затоа се и „подвижни“, односно немаат конкретен датум. Тие се нарекуваат и Голема зимска задушница .
Неделата во која се одржуваат се нарекува недела на Великиот пост и секогаш е третата недела пред Великиот пост. На денот на упокојувањето се оди во црквата, каде што се служи света литургија и се одржува задушница каде свештеникот го полева житото со вино, а по богослужбата се оди на гробовите на покојникот. На гробовите се палат свеќи, а свештеникот врши кратка церемонија на гробовите.
Овие три работи што се носат имаат моќна симболика. Пченицата нè потсетува дека житото „раѓа плод само кога ќе умре“ , како што – според традицијата – рекол Исус Христос. Црвеното вино, кое свештеникот го истура врз зрното, ја означува Божјата милост, која ги лекува раните од гревот. Свеќата е симбол на Христовата светлина.
Деновите наменети за душите на починатите секогаш паѓаат во сабота. На гробиштата се носи жито, не за да се „нахрани“ покојникот, како што понекогаш се верува, туку за да се нахранат сиромашните кои го споменуваат покојникот во своите молитви.
Не треба да се претерува во подготовката на храната, а црковните великодостојници често предупредуваат дека „гозбите“ на задушница и помен услуги се сосема несоодветни.
Оние кои живеат подалеку од гробовите на своите најблиски, треба да однесат жито и вино во црквата, според обичајот, како и да запалат свеќи – симбол на мала жртва на Бога.
Исто така, вообичаено е да се дава милостина на помен. Конкретно, не треба да се заборави и духовната милостина – дарувањето книги со духовна содржина. Може да се донираат на оние кои не можат да ги купат, но и на библиотеките за да бидат достапни за што повеќе луѓе.
