Се зборуваше и за нелегален влез!
Едно старо предание вели дека во една прилика Света Богородица, пловејќи со апостол Јован од Јопа за Кипар, поради невреме слетала на Атон.
Тогаш паганското население на овој полуостров ја прифатило нејзината проповед и чудата што ги правела, а таа заминала и им рекла:
„Ова место нека биде мојот дел, што ми го даде мојот Син и мојот Бог. Нека е Божјата благодат врз ова место и врз оние кои живеат овде со вера и побожност, држејќи ги Неговите заповеди.
Така Богородица стана претставник и игуманија на цела Света Гора, која уште се нарекува и градина на Пресвета Богородица и античкиот закон авато, кој е дел од грчкиот устав од средината на минатиот век, забранет пристап до полуостровот на други жени.
Меѓу 20 манастири и неколку илјади монаси, нема женски животни, освен, велат, мачки кои ловат глувци и кокошки од чии жолчки се прават бои за иконопис.
Првата жена за која се знае дека го прекршила стариот закон е српската царица Јелена, сопруга на Душан Силниот. Бегајќи од чумата што ги опустоши овие простори во тоа време, Јелена добила дозвола да влезе во Атон, но, како што се верува, не стапнала на почвата на светата земја, туку била носена.
Царицата живеела во палатата на нејзиниот сопруг во близина на манастирот Свети Василије, кој потоа со вода бил одделен од остатокот на Света Гора.
Многу подоцна, во средината на 19 век, сопругата на британскиот конзул во Атина добила дозвола да оди до Големата Лавра на Свети Атанасиј, најстариот манастир на полуостровот.
Потоа, поради турбулентните историски настани, за време на грчкото востание и по протерувањето на Грците од Мала Азија, Атос ги отвори вратите за многу семејства, меѓу кои и жени и деца, но тие набрзо заминаа таму за да не ја нарушат светоста на оваа место.
Мис Европа беше протерана од Света Гора во 1929 година, Гркинка која се обиде да се симне на манастирското пристаниште носејќи маска.
Се раскажува дека истата година еден француска новинарка успеал да остане на Атон маскиран еден месец, да ги посети сите 20 манастири и потоа да напише книга по враќањето во Париз.
Имено, познато е дека во 1929 година во француската престолнина Мариз Шоаси ја објавила книгата „Еден месец меѓу луѓето“ (Un mois chez les Hommes. Éditions de France, 1929), но се уште е мистерија дали искуствата во неа презентирани и реално доживеани. Во најголем дел, во овој нејзин контроверзен дел, Мариз тргнала по необични патишта, по што и била позната, па, како што се наведува, се маскирала во млад монах, тајно влегла во Света Гора и таму поминала цел месец. Таа потоа го опиша тоа искуство во книгата.
Приказната вели дека одговорот на ова, како што беше речено, измислено тврдење, пристигнало од Атос: Мариз веројатно ја видел Света Гора само од брод затоа што едноставно не е можно една млада дама наклонета кон авантура да биде незабележана дури и еден ден. меѓу неколку илјади монаси.
Веројатно никогаш нема да знаеме со сигурност дали оваа книга е само плод на имагинацијата на една млада Парижанка или навистина успеала да го доживее она што ниедна жена не треба да го доживее.
