Во 1998 година, Јулија се качи на дрво и таму остана две години. Таа се борела за да не се исече дрвото старо повеќе од илјада години.
Во 1998 година, светот полека почна да се движи во новиот милениум , додека Интернетот само што почнуваше да го освојува светот. За една девојка по име Џулија Хил, летото таа година, како и годините што следеа, станаа вистински тест не само за нејзината сила, туку и за нејзините верувања.
Таа стана учесник во една од најпознатите и најризичните еколошки акции во тоа време – борбата за зачувување на секвоја по име Луна.
Од што се состоеше таа борба и како Јулија помина две години на дрвото , спуштајќи се само во краен случај?
Sequoia Luna не беше само обично дрво. Ова џиновско дрво во Калифорнија, старо неколку илјади години, беше жив сведок на историјата. Стана симбол на последниот обид за зачувување на шумите во 1990-тите, кога дрвосечачите почнаа масовно да сечат дрвја околу селото Стафорд.
Кога постоела закана дека Луна ќе биде исечена, активистите ја започнале борбата за зачувување на ова уникатно дрво и другите претставници на локалната флора. Уште тогаш беше јасно дека човековата активност не само што ги уништува природните ресурси, туку и сериозно ги нарушува екосистемите.
Кога сопствениците на земјиште одлучија да ја исечат парцелата каде што растеше Луна, активистите користеа испробана стратегија – се качуваа по дрвја за да ги спречат дрвосечачите.
Оваа тактика се покажа успешна: во 1985 година, сличен протест во Орегон го запре сечењето дрвја, а акциите станаа сè попопуларни. Активистите се повеќе го користат овој метод, не само за зафаќање дрвја, туку и за создавање правни и социјални бариери за сечата.
Сепак, Џулија Хил отиде чекор понатаму. Таа не беше само активист, туку и симбол на борбата за природата. Борејќи се за зачувување на црвеното дрво, акцијата на Јулија стана вистински тест за издржливост , како за неа, така и за целото еколошко движење.
За да ја заштити Луна, Џулија донела одлука да стане дел од тоа дрво, буквално посветувајќи дел од својот живот за да го заштити. Иако беше исклучително тешко, таа беше подготвена да ја ризикува не само својата безбедност, туку и своето здравје за да ја зачува природата.
Што ги привлече активистите во оваа борба? Не беше само да сакаш да престанеш да сечаш. Црвените дрва што растеле во тој регион биле меѓу најстарите и највисоките дрвја на планетата. Нивната возраст често надминуваше илјада години, а овие дрвја стоеја таму долго пред Европејците да стапнат на американска почва.
Сечата на овие гиганти би значело не само губење на уникатно природно богатство, туку и непоправлива штета на целиот екосистем. Иако активистите беа свесни за опасностите од нивните постапки, никој не можеше да предвиди дека борбата ќе трае цели две години.
Џулија Хил не беше првата личност која се качи на дрво како дел од протест. Тоа беше испробана, но многу опасна тактика. Качувањето и престојот по дрвја се користат од крајот на осумдесеттите и стануваат се попопуларни.
Активистите, качувајќи се на високи дрвја, буквално станаа дел од шумата, а нивните постапки не беа само протестен чин, туку и сериозен предизвик за дрвосечачите и надлежните. Овој пристап бараше не само физичка сила и издржливост, туку и подготвеност за долготрајна ментална борба.
За време на протестот на дрвјата, активистите се обидоа да ги натераат компаниите за сеча на дрва привремено да ја прекинат својата работа. Но, главното оружје не беше физичката бариера, туку правните и социјалните последици што ги следеа овие дејствија.
Протестите често водеа до бројни судски случаи и други комплицирани ситуации. Ова не беше само борба за едно дрво, туку борба за зачувување на природата во целина и апел до човештвото да не продолжи да ги уништува природните ресурси за свои интереси.
Џулија Хил, позната по прекарот „Пеперутка“, била многу повеќе од активистка. Нејзиното име стана симбол на борбата за природата, а нејзината необична приказна е поврзана со еден од најинтересните протести против уништувањето на шумите. Но, пред да стане заштитничка на екологијата, Јулија водеше живот полн со патувања, самооткривање и, се разбира, бројни предизвици. Кој би помислил дека девојчето, кое пораснало во трејлер, ќе стане не само глас на активисти, туку вистинска хероина на своето време, пишува порталот „Зен“.
Јулија е родена во семејство на проповедник и уште од детството нејзиниот живот бил поврзан со движење, патување и истражување на природата. Со родителите постојано патувала низ земјата, престојувала во кампови и поминувала време на чист воздух, далеку од градската врева.
Ваквиот начин на растење и бил длабоко врежан во душата и оставил неизбришлива трага во нејзиниот живот. Сепак, на почетокот Јулија не обрнуваше многу внимание на проблемите на природата. Како и многу други луѓе, таа беше фокусирана на кариера и материјални добра, без да размислува за заштита на животната средина.
Сè се смени во 1996 година, кога Јулија имаше тешка сообраќајна несреќа. Пијан возач кој удрил во нејзиниот автомобил и оставил сериозни повреди, меѓу кои и трауматска повреда на мозокот. Закрепнувањето траеше повеќе од една година, при што Јулија почна да ги преиспитува своите животни вредности.
Тоа беше моментот кога сфати дека материјалните нешта не можат да ја заменат вистинската смисла на животот и дека природата, на која дотогаш малку внимаваше, бара заштита. Активизмот стана нов пат за неа, иако нејзините први чекори во еколошките иницијативи беа повеќе од љубопитност отколку од длабоко убедување. Набрзо ја најде својата цел во животот.
Нејзиното прво воведување во еколошкото движење се случи во 1997 година, кога учествуваше на протестите против уништувањето на шумите во Калифорнија. Сепак, она што следеше го промени не само нејзиниот живот, туку и ја стави Јулија во меѓународното внимание.
Во декември 1997 година, Џулија Хил се нашла меѓу активистите кои се обидувале да ја спасат џиновската секвоја од уништување. Секвојата, наречена Луна, порасна во областа Стафорд, а нејзиното сечење беше дел од голем проект за уништување на шумите.
Ова дрво било старо повеќе од илјада години, а неговата висина надминувала 70 метри. За активистите ова не беше само дрво, туку симбол на борбата за зачувување на природата. Јулија реши да стане дел од тој симбол. Таа предложи да остане на платформа изградена на врвот на дрво една недела. Меѓутоа, таа всушност поминала две години на дрвото и за тоа време Луна станала позната ширум светот.
Од 10 декември 1997 година до 18 декември 1999 година, Џулија Хил живеела на дрво, во куќа изградена на гранки. Таа не само што „живееше“ таму – таа стана дел од оваа џиновска секвоја.
Првиот ден, кога на небото имаше полна месечина и на платформата беа доставени залихи од храна, активистите решија да го именуваат дрвото Луна. Сепак, Џулија одлучила да остане на дрвото, иако првично се планирало акцијата да биде краткотрајна. Таа продолжи да остане уште две години
и покрај заканите и природните предизвици со кои се соочи.
Животот на дрвото беше сè освен лесен. Јулија преживеала замрзнати дождови, ураган Ел Нињо со ветрови од над 40 километри на час, како и напади од локални работници и агресивно полициско однесување. Но, Јулија беше решена.
Таа користела мобилен телефон за комуникација со надворешниот свет, кој го наполнила со соларни панели. Таа дури и телефонски учествуваше на концерт организиран за собирање средства за еколошки иницијативи. Беа собрани околу 50.000 американски долари, што подоцна помогна да се додели земјиштето околу секвото дрво на Универзитетот Хумболт, кој вети дека ќе го заштити.
Постапката на Џулија Хил ги даде посакуваните резултати. Протестот го привлече вниманието на целата земја, а притисокот врз друштвата за сеча стана неподнослив. На крајот, кога стана јасно дека сечата престанала, Јулија се симнала од дрвото, со што го завршила својот двегодишен протест.
Сепак, нејзината мисија не е завршена. Наскоро напишала книга за своето искуство, основала фонд за заштита на природата и продолжила да се занимава со еколошки иницијативи како јавна личност. Нејзиниот пример инспирираше многумина, а самата Јулија стана симбол на важноста да се заштити природата, дури и користејќи необични методи.
Сепак, не беше сè толку едноставно. Во 2000 година, само неколку месеци откако Јулија го напушти дрвото, Sequoia Luna беше нападната од вандали. Дрвото беше сериозно оштетено од моторни пили, со повреди на стеблото длабоко 81 сантиметар и оштетена кора на речиси половина од дрвото. За среќа, благодарение на напорите на волонтерите и научниците, Луна беше спасена. Зајакната е со челична конструкција, а оштетените делови се третираат со специјални препарати.
Приказната за Џулија Хил и Секвоја Луна не е само приказна за борба за едно дрво. Тоа е приказна за тоа како еден поединец, надминувајќи лични трагедии, може да ја пронајде својата вокација во заштитата на природата, за тоа колку е важно природата да се стави во центарот на сите вредности и да се бори за нејзино зачувување.
Sequoia Luna стана симбол не само на заштитата на шумите, туку и на фактот дека еден човек може да го промени светот ако навистина верува во својата мисија.
