Ова е приказна за љубовта на Богородица, а за тоа сведочи една руска калуѓерка. Приказната ја раскажа нејзиниот духовен отец, по нејзино барање
Заради нејзината голема побожност и љубов кон Богородица, една монахиња имала единствена задача во манастирот, а тоа било секое утро да ја украсува иконата на Пресвета Богородица со свежо цвеќе. Тоа беше најголема чест за монах.
Сите ја пофалија оваа жена, таа беше некорумпирана, срамежлива, едноставна и мирна. Меѓутоа, како што обично се случува, кога имало најмалку можности и кога најмалку се очекувало, непријателот почнал толку силно и прецизно да ги напаѓа тие доблести, поради кои Богородица најмногу ја сакала.
Еден чувар постојано чистел околу црквата и често и се обраќал. Набрзо оваа калуѓерка му се зближила. Колку нивната врска станала силна, говори и тоа што поради тој човек таа ја соблече мантијата и тајно напуштајќи го манастирот, отиде на свет со него! Набргу потоа паднатата калуѓерка се разбудила од состојба на духовно лудило. Страстите исчезнаа како снегулка на дланка, а ѓаволот ја постигна целта. Кога го сфатила тоа, веќе било доцна, пренесува magazin.novosti.rs.
Покајанието бараше натчовечка сила. Времето не можеше да се врати, па реши да страда за својот сопруг. Тој не бил љубезен кон неа, па со текот на времето нејзиниот живот се претворил во мачење. Таа веќе немаше сила да живее и не сакаше да го напушти овој свет без покајание.
Неколку години подоцна, тој човек го напушти овој свет. Калуѓерката конечно можела повторно да оди и да го види манастирот во кој ги поминала најсреќните денови од својот живот. Таа веќе го немаше тоа благочестиво лице, туку само измачено, сериозно и непокриено лице, а тоа го искористи за незабележано да влезе во манастирот. На влезот препознала една од сестрите и и се обратила. Сестрата, се разбира, не ја препозна. Сакаше да види дали нејзините сестри ја осудиле и колку.
-Извини, знаеш ли каде е калуѓерката… (таа го кажа своето име) и што се случи со неа?
„Да, се разбира“, рече сестрата. – Еве ја во капелата.
Калуѓерката застана.
Не разбираш, прашувам за една што била овде пред десет години и ја украсувала иконата на Богородица со рози.
И сестрата чудно ја погледна.
– Па, да, сè уште го прави тоа. Нашата добра сестра е жена, ја украсува иконата на Богородица – и одговори таа.
Калуѓерката збунета од одговорот што најмалку го очекуваше, збунето го премина прагот на црквата. Внатре, во тишина и самотија, навистина забележала калуѓерка која ја украсува иконата со рози и се приближила. Калуѓерката се сврте. Тоа беше Богородица. Таа ја соблече наметката и и ја даде:
– Еве, ќерко, облечи ја мантијата и не греши повеќе – и се обрати Богородица.
Калуѓерката од страв паднала на подот и заплакала. Таа не можеше да ја крене главата од срам, но Пресвета Богородица веќе беше замината. Пред неа стоеше само нејзината икона украсена со рози. Богородица, Милостива и сочувствителна, сиве овие години ја извршува должноста калуѓерка да го прикрие својот грев и да не ги навредува другите сестри.
Калуѓерката неутешно се покаја со неисцрпни солзи и почувствува неизмерен срам. Единствено што ја тешеше беше неизмерната љубов на Богородица. Таа му се исповеда на свештеникот на манастирот и го замоли да објави сè по нејзината смрт. Набргу потоа, таа го напушти овој свет.
