Дали знаете приказни за цимери? Понекогаш сопствениците на изнајмени станови се уште полоши. Особено ако живеат со станари. Иван изнајмуваше соба од одредена старица.
– И претходно имав интересни искуства, но оваа приказна ги освојува сите други заедно – ја започнува својата приказна Иван, кој изнајмил соба од една старица. Станот е направен од гаража и подрум. Тој и неговите двајца цимери го преживеале пеколот таму.
– Сопственикот не третираше како нужно зло, како луѓе од пониска категорија. Како да не спаси од улица. И цело време нè гледаше како крадци и хулигани – се присетува тој.
– Нискиот стандард е потценување. Условите беа нечуени. А пристапот на сопственикот е уште полош – тој сумира и навлегува во детали.
– Кујната беше мијалник и парче работна плоча, која беше и ходник. Влегувајќи во станот буквално налетавте на фрижидер. Но, навистина не беше толку лошо, вели тој.
– Во собата имаше кревет и плакар. Немаше многу простор, удирав со главата на вратата. Генерално декориран во готски стил, инаку не може да се нарече поинаку. Бањата ги имаше истите плочки што ги имаше бабата на сите дома пред реновирањето. Грубо. Но, тоа не е се. Уште полошо со кадата, која беше на висина од еден и пол метар. Мораше да имаш скала за да влезеш во неа. Но, затоа не го користевме. Причината беше многу подобра – скршена славина, за среќа некако го прикачивме тушот – вели Иван.
– Непотребно е да се каже дека во бањата имаше габи и мувла. Топла вода беше чудо. Доколку се тушираше предолго, сопственикот едноставно би влетал во бањата. Да, таа влезе во мојата бања додека се туширав. И таа почна да вреска дека користев премногу вода и веднаш престана – се сеќава таа.
– Тоа ме запрепасти. Стоев таму без гаќи и не знаев што да правам – вели тој.
– Тоа беше кошмар. Трагедијата беше едноставно како оваа жена се однесувала со станарите – нагласува тој.
– Секој од нас имаше свое јаже за алишта во дворот и патеката по која требаше да чекориме. За да не се гази тревата. И да, таа гледаше од прозорецот за да се увери дека никој не и се доближува на нејзиниот дом.
Беше толку ладно во собата што морав да спијам во мојата јакна
Морав да спијам во јакна – вели Иван и брзо додава дека ова не е шега или претерување, бидејќи во собата беше навистина страшно студено.
– Се разбира, дуваше низ прозорецот што прокиснуваше. За да не замрзне, ги запаливме сите рингли на шпоретот на гас – се присетува тој.
Во овој стан имаше долга листа на забрани. Нема посети. Нема музика.
– Сопственичката живееше таму со нејзината ќерка, а во подрумот ние тројцата – возрасни момчиња. А за пет лица неделно беше дозволена само една канта за мешан отпад. Невозможно беше да се надмине оваа граница, бидејќи старицата ни наплаќаше дополнително. Така би го однел ѓубрето на работа. Инаку, јас се возев со трамвај со ѓубре – вели тој.
„И не беше евтино“, воздивна Иван. – Живеев таму само за да бидам блиску до девојката. Љубовта бара жртва, но ретроспектива мислам дека беше премногу – резимира тој.
Дали сакате да ја споделите вашата приказна? Напиши: во порка. Избраните приказни ќе бидат објавени.
