Еве како оваа девојка реши да ја напушти Канада и да се врати во татковината
Има многу кои размислуваат да ја напуштат Македонија, или веќе се одлучиле на тој чекор. Некои не се снаоѓаат надвор од границите на нашата држава, некои одлучуваат никогаш да не се вратат. Еве како оваа девојка реши да ја напушти Канада и да се врати во татковината.
Кога велам дека се враќам од Канада во Македонија, луѓето ме гледаат со неверување. „Дека небото е лист на уметноста“, дека морето е мастилото…
Пред нешто помалку од една деценија избегав од Балканот, како и многумина, во потрага по подобар живот. Иако мојот сопруг ме убеди дека Северна Америка не е континент за мене, јас бев тој што инсистираше да заминам. Тој веќе долго време живее во Канада и многу се противеше да си заминеме
Не можев да разберам за што зборува, па затоа е толку убеден дека читањето на еден континент не припаѓа на моето чувство. На некој начин ме навреди затоа што се сметав себеси за повеќе од прилагодлив. Работев аматерски како преведувач на англиски јазик, тоа го вброив и во моите големи плусови. Да си замине, се разбира. Неговите аргументи против напуштање на Македонија во тоа време изгледаа бледи и неубедливи. Почнав да го сметам за параноичен.
Сето тоа се сведуваше на мојата љубов кон животот и на чувството што го негував кон другите луѓе. Патем, се гледав себеси како независна, дури и самодоволна личност која може да го помине целиот мој живот без секого и сè. Верував дека сум над тие секојдневни работи, пријателства и семејни односи, во смисла дека лесно ќе се оладам после една година да не се видиме. Можеби и подолго.
Не се ни сеќавам на мојот прв лет преку океанот, бидејќи ги земав лековите за да ми помине летот што е можно поскоро. Се сеќавам само на мрачното слетување и сликата на канадската прерија која ми го преврте стомакот, дури и од птичја перспектива.
Така, веќе при слетувањето, сфатив дека нешто густо не е во ред. Покрај тоа што пристигнав во каубојска прерија, се разбудив на 9.000 милји подалеку од сите. Од мојот живот кој го градев 27 години. Првото нешто што го забележав на улиците беше дека постојано беа празни. Нема луѓе, но има море од автомобили. Добив впечаток дека правам нешто опасно одејќи по асфалтот. Веројатно истиот впечаток го добиле и оние кои се возеле околу нас со автомобили.
И на моето прашање “Каде одиме сега?” – имаше само три одговори. Првата беше да се вози низ планините. Другите да одат во трговски центар. А третиот едвај го извлековме, како на некој базен. И тоа беше толку „цело“ три месеци. Додека не започна стампедото, тоа е атракција која им се случува еднаш годишно. Како вегетаријанец и некој кој навистина го разбира страдањето на животните (сите), би можел да одам на истиот настан да пукам во учесниците и публиката.
Само поради нивното безумно обезглавување и пената која од среќа им оди до устата додека ги гледаат тие кутри животни како страдаат. Ок, разбирам да јадеш животни некаде, но да ги понижиш на тој начин, навистина го сметам за целосен кретенизам. Патем, кога ги гледам оние дебелите Канаѓани со пудлици на синџир и нивните усти полни со говедски хамбургери кои се три пати попаметни и поемотивни од тоа куче и тој Канаѓанец, ми доаѓа да и се обратам на целата нација преку националната фреквенција. Напротив, насекаде низ планетата. Но, ајде.
Сфаќам дека опсесијата со храна е болест што канадскиот систем со задоволство ја служи. Децата уште од мали се обучуваат да бидат самодоволни поединци, па кога ќе достигнат одредена возраст не им останува ништо друго освен да јадат. Најевтината забава. Што е безбедно. Сексот е премногу ризичен за него. Дружењето е многу површно и пресметано.
Да, нема толку многу непријатности меѓу „пријателите“, но многу позначајно и повпечатливо искуство е доживеано со пријателите. Со повеќе дружење со Канаѓаните отколку со нашинците, дојдов до заклучок дека никој од нив нема другарчиња од средно или, не дај боже, основно. Тие се инертни зомби кои со својот површен начин на живот си дозволуваат лесен премин од живот во Алцхајмерова, а потоа и во смрт. Сите ги чека слична судбина. Затоа што животите што тие ги водеа се многу исти.
Куќа – училиште – соба – кревет кога се мали, куќа – работа – тв – кревет во зрелоста. За време на викендите, трговски центар и лудо џагор. Патувањето е прескапо и малку Канаѓани можат да си го дозволат тоа. Затоа е широко достапна гардеробата „made in China“.
Не, тие не се жалат прво за својата земја. Но кога ќе почнам да зборувам за висината на даноците и трошоците за живот, тие се отвораат и сите се незадоволни. Тие се во долгови и не можат никаде да се движат од хипотеките и силните кредитни картички кои ги трошат на непотребни работи за да си дозволат нешто убаво во животот. Да, и овде слушнав мајки кои немаат доволно пари да платат на стоматолозите за своите деца. И јасно е зошто. За четири кариес, на моето четиригодишно дете му беше дадена проценка од 3.200 долари… И така, тоа не е забавно. Стандардот е само голема куќа и автомобил – на кредит. Празни џебови за се друго.
Доктори… Посетете специјалист – тоа е еднакво на можноста астероид да удри во земјата. Кога ќе стигнете до докторот што го сакате, очекувате Армагедон. Се чекаше илјада години. Канаѓаните кои имаат многу пари за КТ и магнетна резонанца одат во САД бидејќи тука чекаат две години. Просечната годишна плата за Канаѓаните е околу 50.000 долари. Куќниот данок е околу 4.000 долари годишно. Од тие 50 – данокот ќе биде околу 13.000, а од 37.000 долари годишно, не можете ни каша да јадете цела година…
Здодевни бројки, но морав да напоменам. Месечно за хипотека и лизинг на автомобили – целосна, градинка 1200 долари МЕСЕЧНО, кој може да плати се, е навистина крал. Најнормалниот живот да се патува некаде и да се живее без кредитни картички би чинел помеѓу 150 и 200.000 долари годишно. Ахахаха, ама навистина е.
Има многу несреќници. Тој сака да си оди дома. Не им одговара на оние на кои не им е гајле дали се живи или мртви, кој и како ги воспитува децата и на оние кои немале вода во куќата. И елени и елени. Тоа не е измислена приказна, канадската клима е навистина пеколна. И гребло кога паѓа снег на паркинг наутро… Надвор минус 40… Копај Мишко, скрши го.
Безлични кафулиња, пусти улици. Во главниот град на Канада, каде што живеам, летната програма на измислен плоштад ја исполнува истиот акробат веќе седум години. Неговиот мрачен бордо-црн костум, правлива капа и анорексичната девојка „од публиката“. Кога ќе ги видам не можам да спијам 7 дена. Добивам напад на анксиозност, се сопнувам што сум на Денот на Мармотот. Затоа престанав да пушам. Ја отварам гаражата сабајле кога ја палам и секогаш е истата слика. Секое утро „добро утро, кампери … добро утро кампери“. Барем би сакал да се појави Бил Мареј, но тој го нема. Сликата е неподнослива.
Едно такво утро потстрижав половина метар плава коса на кец. Машината на мојот драг сопруг ми ја избричи главата. Ова е само мал сегмент од она што ме враќа назад. Ах, да, слободата на дишење и размислување е неприкосновена на Балканот. Го сакам со целото мое срце. Еве ме, се враќам во дома, повторно да бидам слободна и жива.
Една пријателка ми велеше: „Мацо, секаде е исто, се носиш со себе, но запамти најдобро е меѓу своите!“.
