Невидено досега!
Кога, летото 1952 година, Александар Пол се пожали дека е болен, неговата мајка веднаш знаеше за што зборува.
Набрзо и официјално му беше дијагностицирана детска парализа. Бидејќи болниците повеќе не можеле да ги сместат сите заразени, медицинскиот персонал ја советувал неговата мајка сама да се обиде да го излечи дома.
Меѓутоа, по петтиот ден, тогашното шестгодишно дете ги изгубило сите моторни функции и способноста за дишење. Набрзо бил сместен во „челичните бели дробови“. Во следните 70 години, оваа неинвазивна механичка вентилација не му значела само живот, туку и дом.
Кога првпат се разбудил во железното белодробно крило, Александар мислел дека е мртов. Се обиде да допре нешто за да добие чувство за реалноста. Сепак, тој не можеше да мрдне ниту еден дел од телото ниту милиметар. Во следните недели се обидел да вежба дишење, а неговиот терапевт му ветил кученце доколку научи да дише глософарингеално, пренесува National Geographic.
Со текот на времето ја совлада задачата, но и многу повеќе од тоа. Денес, 76-годишникот живее сам, но секој ден го посетува негувател кој му помага со работи како бричење. Беше парализиран од вратот надолу, но тоа не го спречи да живее и никогаш да не се откаже. На новинарско прашање како ги поминува деновите, Пол во 2018 година рече: „Правам сè во нормалниот свет – кога ќе се разбудам, ги мијам забите, појадувам, се бричам и се мијам, читам, гледам телевизија и фотографирам. ..”
Заедно со неговите челични бели дробови, тој заврши право и стана адвокат. Тој дури патувал и објавил мемоари во 2020 година. Во помладите денови, со помош на забите научил да користи штипка, со која цртал, ги вртел страниците на книгите, а подоцна користел и компјутер. И покрај неговата борба, тој се обидува да ужива во секој ден и често истакнува колку всушност имал среќа што го преживеал врвот на епидемијата на полио.
-Никогаш не сум се откажал и нема да се откажам – тврди тој и додава дека со децении се обидува на младите да им покаже како се што сакаат навистина е остварливо. Еден од доказите за тоа е неговата генијалност во случај на дефект на застарена машина со чија помош дише – бидејќи дури и челичните бели дробови бараат одржување, единствениот проблем е што нивните делови веќе не се произведуваат.
Затоа, во 2015 година побарал помош преку каналот Јутјуб и прашал дали некој во неговата гаража сè уште има таков – за негова среќа, повикот за помош стигнал до Брејди Ричардс, кој има компанија за тестирање опрема и производи, а во тоа – челични бели дробови. Многу брзо успеал да ја поправи старата машина и да му дозволи на Александар да продолжи да дише. Ова, исто така, му овозможи да ја раскаже својата приказна на сите и да ги предупреди сите оние кои лесно ја сфаќаат моќта на вакцините – што е единствената превенција од заразната болест која за малку ќе го чинеше живот.
